literacko: "Ty jesteś moje imię"

Jeżeli kiedykolwiek przemknęła ci przez głowę myśl, że wojna to tylko gniew, krew, ofiary i brudny interes to słusznie. Wielu z nas nie dostrzega znaczenia słów: walka o pokój. Wielu nie traci czasu by pomyśleć nad znaczeniem wybuchu konfliktu zbrojnego. Nie rozważamy nad tym co kryło się w głowach wielkich przywódców wojsk. Nie trudzimy się by choć przez chwilę poczuć się jak młody powstaniec, którego skóra na dłoniach ledwo co przetarła się od pracy, a już ubrudzona jest we krwi.

Książka Katarzyny Zyskowskiej-Ignaciak „Ty jesteś moje imię” porusza trudny temat, jakim jest miłość w czasach wojny. Bazuje na podstawie biografii i twórczości poety Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, aby przedstawić swoim czytelnikom nie tylko postać odważnego, młodego człowieka, ale i historię ludzi, których życie zdominowała okupacja.

Autorka wprowadza do świata, w którym nie ma gwarancji na bezpieczeństwo, pewności, że będzie dobrze, nadziei, że będzie lepiej. Mimo to, wśród tak dramatycznej scenerii czytelnicy są świadkami narodzin subtelnego piękna, wrażliwych uczuć i potężnej miłości, która sprawia, że wojna staje się tylko szarym tłem wydarzeń.

Jeżeli chcielibyście dowodu na to, że w dobie brutalnych walk ludzie nie utracili człowieczeństwa, a więc potrzeby czułości, dobra, ciepła, odsyłam was do twórczości poety, który stał się inspiracją dla autorki „Ty jesteś moje imię”. Krzysztof Kamil Baczyński w książce został przedstawiony jako mężczyzna odważny, zbuntowany, i choć o słabym zdrowiu, to i o wrażliwym sercu, które na dłoniach ukochanej Basi powierzył do końca życia. Historia poety, jego żony, rodziny, przyjaciół jest niebywałym świadectwem na to, że wojna nie kryje w sobie tylko gniewu, niepotrzebnych ofiar i brudu. To potężna potrzeba by poczuć czułość, zachować choć rąbek zwykłych trosk i zmartwień, by na własnej skórze, chociaż przez chwilę, doznać wolności, zakosztować w smaku namiętnej miłości i oddaniu.

Powieść „Ty jesteś moje imię” dopuściła bym jeszcze raz zakochała się w poezji Baczyńskiego. Pozwoliłam jej po omacku prowadzić się po ulicach Warszawy, bo wiedziałam, że idąc za kolejnymi zdaniami, które plątały się wokół „Białej magii”, nigdy nie trafię w ciemny zaułek. Nie zbłądziłam. Dotarłam do samego wnętrza młodzieńczych serc, które choć tętniły w dwóch innych organizmach, na zawsze były powiązane ze sobą.

Krzysztof Kamil Baczyński

Fot. EM

Biała magia

Stojąc przed lustrem ciszy 
Barbara z rękami u włosów
nalewa w szklane ciało 
srebrne kropelki głosu. 

I wtedy jak dzban - światłem 
zapełnia się i szkląca 
przejmuje w siebie gwiazdy 
i biały pył miesiąca. 

Przez ciała drżący pryzmat 
w muzyce białych iskier 
łasice się prześlizną 
jak snu puszyste listki.

Oszronią się w nim niedźwiedzie,
jasne od gwiazd polarnych,
i myszy się strumień przewiedzie
płynąc lawiną gwarną.

Aż napełniona mlecznie,
w sen się powoli zapadnie,
a czas melodyjnie osiądzie
kaskadą blasku na dnie.

Więc ma Barbara srebrne
ciało. W nim pręży się miękko
biała łasica milczenia
pod niewidzialną ręką.