przemyślenia: nie mów mi

Fot. EM

Nie przyszło mi walczyć na polu bitwy za ojczyznę. Nie przelałam swojej krwi w imię własnych wartości. Nie jestem wojowniczką. Nie wykrzykuję głośno haseł politycznych. Nie jestem uczestniczką marszy, ani protestów.

Nigdy nie sądziłam, że mogę zmienić coś na dużą skalę. Przywrócić pokój światu, o który tak walecznie proszą piękne Miss w swoich deklaracjach. Zaprowadzić ład i porządek w swoim kraju, o którym mowa w politycznym bełkocie. Namówić do wszechobecnej tolerancji, której hasła groźnie wygłaszane są przez półnagich demonstrantów z kolorową flagą w ręku. Nigdy nie sądziłam, że mogę być tacy jak oni.

Nie brakuje mi odwagi, czy chęci. Wręcz przeciwnie. Mam swoje racje, przekonania i wartości. I staram się każdego dnia uświadamiać sobie jak ważne jest by je pielęgnować. Nie działam na dużą skalę. Ja walczę o swój mikrokosmos.

To w nim żyją tak ważne dla mnie osoby, które znam, z którymi mam kontakt, które kocham.

Dlatego nie mów mi, że mam głośno krzyczeć w imię tych, którzy nie znają mojego imienia. Smarować twarz farbami, które za chwilę wyblakną. Przysłuchiwać się debatom, w których nie ma szacunku, a dominuje tylko wzajemna nienawiść. Skakać do gardeł tym, którzy nawet mnie nie musnęli. Czytać informacje, na których nie ma dowodu, że są prawdziwe. Wrzucać datki, na organizacje, których założyciele przy okazji wzbogacają swoje kolekcje samochodów. Przepychać się wśród zdziczałego tłumu, by 'być sobą'. Nie mów mi, że mam to robić.

Wolę walczyć o swój kawałek ziemi. Poświęcić czas sąsiadce, której brak sił by donieść zakupy do domu. Przeczytać historię uczestnika powstania, w rocznicę wybuchu. Stanąć w obronie chłopca, który spogląda zapłakany na rówieśników. Porozmawiać z siedzącą naprzeciwko osobą w pociągu. Być sobą, z przekonaniami w głowie, z otwartym sercem. Robić coś naprawdę. Być naprawdę.

Wolę walczyć o ten swój mikrokosmos. Bo nie wierzę, że mogę zmienić coś na dużą skalę.